Prof. dr hab.Artur R. Stefankiewicz
Artur R. Stefankiewicz urodził się w 1981 roku. W 2005 roku uzyskał tytuł magistra chemii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicz w Poznaniu, pod promotorstwem Prof. Wandy Radeckiej-Paryzek. Podczas studiów magisterskich uczestniczył w wymianie Erasmus-Socrates na Uniwersytecie w Strasburgu (pół roku), gdzie pracował pod kierunkiem laureata Nagrody Nobla prof. Jeana-Marie Lehna w Instytucie Nauki i Inżynierii Supramolekularnej (ISIS). Otrzymał stypendium doktoranckie Marie Curie i rozpoczął studia na Uniwersytecie w Strasburgu w październiku 2005 r., a stopień doktora uzyskał w czerwcu 2009 r., za swoją pracę w dziedzinie chemii metalosupramolekularnej, ze szczególnym uwzględnieniem architektur kratkowych pod kierunkiem prof. Lehna. We wrześniu 2009 r. dołączył do grupy badawczej prof. Jeremy'ego K. M. Sandersa na Uniwersytecie w Cambridge jako pracownik naukowy Ministerstwa Obrony, gdzie zajmował się rozpoznawaniem molekularnym przy użyciu dynamicznego podejścia kombinatorycznego. W lipcu 2013 roku otrzymał stypendium Fundacji na rzecz Nauki Polskiej „Homing Plus” i wrócił do Polski, aby założyć niezależną grupę badawczą jako adiunkt na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W czerwcu 2014 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego za pracę pt. „Zastosowanie supramolekularnych i dynamicznych chemii kowalencyjnej w rozwoju złożonych wiązań chemicznych”. W październiku 2014 roku otrzymał stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców. Od 2020 roku jest profesorem zwyczajnym nauk ścisłych. Jego zainteresowania badawcze obejmują chemię supramolekularną, fizyczną chemię organiczną, dynamiczną chemię kombinatoryczną oraz budowę funkcjonalnych nanostruktur.
Kariera:
2020: Profesor, Wydział Chemii/Centrum Zaawansowanych Technologii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
2014: Doktor Habilitowany, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
- Tytuł pracy: Zastosowanie dynamicznej chemii kowalencyjnej oraz supramolekularnej do tworzenia i badania złożonych układów chemicznych.
2005 – 2009: Doktor, Instytut Nauki i Inżynierii Supramolekularnej (ISIS), Uniwersytet w Strasburgu, Francja
- Tytuł pracy: Samoasocjacja i właściwości metalosupramolekurarnych kompleksów kratkowych.
- Promotor: Prof. Jean-Marie Lehn (Laureat nagrody Nobla)
2000 – 2005: Magister, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu
- Tytuł pracy: Synteza i charakterystyka homo-
i heterordzeniowych kompleksów jonów metali bloków d- i f- z trójdonorowymi ligandami iminowymi. - Promotor: Prof. Wanda Radecka-Paryzek
2020 –
- Kierownik Priorytetowego Obszaru Badawczego: Chemia i Inżyniera materiałowa, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2020 –
- Zastępca Dyrektora Centrum Zaawansowanych Technologii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2020 –
- Profesor zwyczajny, Wydział Chemii/Centrum Zaawansowanych Technologii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2020 –
- Koordynator projektu EPICUR, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2016 – 2020
- Profesor nadzwyczajny, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2013 – 2016
- Adiunkt, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
2010 – 2013
- Współpracownik Ministerstwa Obrony ds. Badań, Wydział Chemii, Uniwersytet w Cambridge.
2010 – 2012
- Opiekun i uczestnik Nano Science & Technology Doctoral Training Centre (Nano-DTC), Uniwersytet w Cambridge.
2009 – 2010
- Pracownik naukowy EPSRC, Wydział Chemii, Uniwersytet w Cambridge.
Nadrzędnym celem mojej grupy badawczej jest zrozumienie, kontrola i wykorzystanie procesów rozpoznawania molekularnego i samoasocjacji do tworzenia funkcjonalnych nanostruktur poprzez zastosowanie dynamicznych wiązań kowalencyjnych i interakcji supramolekularnych. Głównymi umiejętnościami grupy jest chemia eksperymentalna i synteza organiczna, które aplikujemy w chemii supramolekularnej, dynamicznej chemii kombinatorycznej oraz opracowywaniu nowych materiałów dynamicznych / adaptacyjnych. Badania podzielone są na kilka obszarów
1) Dynamiczna chemia kowalencyjna (DCC)
DCC została opracowana niezależnie na początku lat 90-tych przez grupy badawcze profesora Jeremy'ego Sandersa i profesora Jean-Marie Lehna, i opisuje ona układy chemiczne w szybko osiągniętej równowadze termodynamicznej. DCC pod kontrolą termodynamiczną prowadzi do powstania tzw. „dynamicznych bibliotek kombinatorycznych” (DCL), składających się z mieszaniny równowagowo wymieniających się produktów, których to skład może być zmieniany czy też sterowany poprzez zaaplikowanie bodźców środowiskowych i/lub chemicznych wzorców (templatów). W DCC stosuje się odwracalne wiązania kowalencyjne, które w odpowiednich warunkach mogą zostać zerwane, a następnie ponownie odtworzone. W naszej grupie wykorzystujemy głównie: odwracalne wiązania dwusiarczkowe, hydrazonowe, iminowe i boronowe, do tworzenia dynamicznych materiałów i nanostruktur funkcjonalnych o interesujących właściwościach strukturalnych i topologicznych. Skupiamy się głównie na generowaniu dynamicznych receptorów makrocyklicznych, liniowych i klatkowych przy użyciu podejścia kombinatorycznego oraz badaniu ich właściwości fizykochemicznych i kompleksotwórczych.
2) Funkcjonalne nanostruktury metalosupramolekularne
Kontrolowane generowanie architektur metalosupramolekularnych opiera się na zaprojektowaniu i zsyntezowaniu ligandów zawierających odpowiednie podjednostki donorowe a następnie skompleksowaniu za ich pomocą jonów metali o geometrii koordynacyjnej wymaganej do prawidłowego odczytu informacji strukturalnych liganda. W naszym laboratorium opracowujemy jedno-, dwu- i trójwymiarowe architektury metalosupramolekularne z wykorzystaniem ligandów ambidentnych, iminowych, hydrazonowych i acylohydrazonowych oraz jonów metali bloków d i f. Naszym głównym celem jest uzyskanie funkcjonalnych architektur koordynacyjnych, które kolejno wykorzystujemy a chemii gość-gospodarz, katalizie oraz materiałach funkcjonalnych.
3) Samoasocjacja i enkapsulacja
Związki trójwymiarowe o dyskretnej strukturze porowatej są szczególnie atrakcyjne, ponieważ wykazują zdolność przyjmowania różnych cząsteczek gościa prowadząc potencjalnie do zmiany ich właściwości fizykochemicznych.
Dzięki złożonej strukturze, nanokapsuły supramolekularne przyciągnęły uwagę wielu badaczy, jako potencjalne nanoreaktory (kolby molekularne) do przeprowadzania reakcji chemicznych, a także ich zastosowań w stabilizacji reaktywnych cząsteczek, rozdziałach chiralnych czy katalizie.
W naszym laboratorium rozwijamy chemię całkowicie nowej klasy sferycznych nanoarchitektur opartych na komponentach molekularnych sfunkcjonalizowanych aminokwasami. W naszych pracach skupiamy się na badaniu i poszerzaniu zakresu możliwych do otrzymania struktur, prowadząc podstawowe badania ich właściwości fizykochemicznych. Adaptacyjny i dynamiczny charakter badanych nanostruktur może znaleźć zastosowanie w tworzeniu selektywnych receptorów/czujników do wiązania i rozpoznania cząsteczek gości oraz wszechstronnych katalizatorów.
Najważniejsze publikacje:
- Nature Chemistry, 2020, 12, 270-275
- Advanced Science, 2019, 6, 1900577
- Chemical Science, 2019, 10, 1836-1843
- Nature Communications, 2017, 8, 15109
- Chemical Review, 2016, 116 (23), 14620–14674
- Angew. Chem. Int. Ed., 2015, 54, 3988-3992
- Chemical Society Review, 2014, 43, 1861 – 1872
- Angew. Chem. Int. Ed., 2013, 52, 5749–5752
- Chemical Science, 2012, 3, 2326-2329
- Science, 2010, 328, 1115-1116