• 2020 –  ​Kierownik Priorytetowego Obszaru Badawczego: Chemia i Inżyniera materiałowa, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2020 –   Zastępca Dyrektora Centrum Zaawansowanych Technologii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2020 –  Profesor, Wydział Chemii/Centrum Zaawansowanych Technologii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2020 –  Koordynator projektu EPICUR, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2016 – 2020  Profesor UAM, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2013 – 2016 Adiunkt, Wydział Chemii, Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
• 2010 – 2013  Stypendysta Ministerstwa Obrony UK, Wydział Chemii, Uniwersytet w Cambridge.
• 2010 – 2012 Opiekun i uczestnik Nano Science & Technology Doctoral Training Centre (Nano-DTC), Uniwersytet w  Cambridge.
• 2009 – 2010 Pracownik naukowy EPSRC, Wydział Chemii, Uniwersytet w  Cambridge.

Nadrzędnym celem naszych badań jest zrozumienie, kontrola i wykorzystanie procesów rozpoznawania molekularnego i samoasocjacji do tworzenia funkcjonalnych i złożonych nanostruktur poprzez zastosowanie dynamicznych wiązań kowalencyjnych i niekowalencyjnych. Głównymi umiejętnościami grupy jest chemia eksperymentalna i synteza organiczna, które aplikujemy w chemii supramolekularnej, dynamicznej chemii kombinatorycznej oraz opracowywaniu nowych materiałów dynamicznych / adaptacyjnych. Badania w naszej grupie  podzielone są na cztery główne obszary:

1) Dynamiczna chemia kombinatoryczna (DCC)
DCC została opracowana niezależnie na początku lat 90-tych przez grupy badawcze profesora Jeremy'ego Sandersa i profesora Jean-Marie Lehna, i  opisuje ona układy chemiczne w szybko osiągniętej równowadze termodynamicznej. Chemia kombinatoryczna pod kontrolą termodynamiczną prowadzi do powstania tzw. „dynamicznych bibliotek kombinatorycznych” (DCL), składających się z mieszaniny równowagowo wymieniających się produktów, których to skład może być zmieniany czy też sterowany poprzez zaaplikowanie bodźców środowiskowych i/lub chemicznych wzorców (templatów). W DCC stosuje się odwracalne wiązania kowalencyjne i oddziaływania niekowalencyjne, które w odpowiednich warunkach mogą zostać zerwane, a następnie ponownie odtworzone. W naszej grupie wykorzystujemy głównie: odwracalne wiązania dwusiarczkowe, hydrazonowe, iminowe i boronowe, do tworzenia dynamicznych materiałów i  nanostruktur funkcjonalnych o interesujących właściwościach strukturalnych i topologicznych. Skupiamy się głównie na generowaniu dynamicznych receptorów makrocyklicznych, liniowych i klatkowych przy użyciu podejścia kombinatorycznego oraz badaniu ich właściwości fizykochemicznych i kompleksotwórczych.

2) Funkcjonalne nanostruktury metalosupramolekularne
Kontrolowane generowanie architektur metalosupramolekularnych opiera się na zaprojektowaniu i zsyntezowaniu ligandów zawierających odpowiednie podjednostki donorowe a następnie skompleksowaniu za ich pomocą jonów metali o geometrii koordynacyjnej wymaganej do prawidłowego odczytu informacji strukturalnych liganda. W naszym laboratorium opracowujemy dwu- i trójwymiarowe architektury metalosupramolekularne z wykorzystaniem ligandów iminowych, hydrazonowych i acylohydrazonowych oraz jonów metali bloków d i f. Naszym głównym celem jest uzyskanie funkcjonalnych architektur multimetalicznych, które mogłyby być potencjalnie wykorzystane w dziedzinie nanotechnologii jako urządzenia do przechowywania informacji molekularnej, czujniki i przełączniki elektroniczne.

3) Samoasocjacja i enkapsulacja
Związki trójwymiarowe o dyskretnej strukturze porowatej są szczególnie atrakcyjne, ponieważ wykazują zdolność przyjmowania różnych cząsteczek gościa prowadząc potencjalnie do zmiany ich właściwości fizykochemicznych.
Dzięki złożonej strukturze,  nanokapsuły supramolekularne przyciągnęły uwagę wielu badaczy, jako potencjalne nanoreaktory (kolby molekularne) do przeprowadzania reakcji chemicznych, a także ich zastosowań w stabilizacji reaktywnych cząsteczek, rozdziałach chiralnych czy katalizie.
W naszym laboratorium rozwijamy chemię całkowicie nowej klasy sferycznych nanoarchitektur opartych na  komponentach molekularnych sfunkcjonalizowanych aminokwasami. W naszych pracach skupiamy się na badaniu i poszerzaniu zakresu możliwych do otrzymania struktur, prowadząc podstawowe badania ich właściwości fizykochemicznych. Adaptacyjny i dynamiczny charakter badanych nanostruktur może znaleźć zastosowanie w tworzeniu selektywnych receptorów/czujników do wiązania i rozpoznania cząsteczek gości oraz wszechstronnych katalizatorów.

4) Szkielety metaliczno-organiczne (MOF)
MOFy to klasa polimerów koordynacyjnych, która wzbudza duże zainteresowanie, dzięki właściwościom fizykochemicznym podobnym do zeolitów, takich jak regularność, porowatość, wytrzymałość i duże pola powierzchni, które mogą prowadzić do ich potencjalnego zastosowania w katalizie, separacji i magazynowaniu gazów. Te krystaliczne ciała stałe składają się z organicznych ligandów które łączą centra metaliczne, tworząc przy tym jednorodne, trójwymiarowe sieci porowate o wymiarach porów typowo w zakresie 3–20 Å. MOFy wykazują fascynujące właściwości fizykochemiczne, takie jak przenikanie cząsteczek przez strukturę porowatą, rozszerzalność cieplna i elastyczność, czy też zmiana spinów centrów metalicznych, które mogą być modyfikowane np. obecnością lub brakiem cząsteczek gościa, co daje im ogromny potencjał do  zastosowań nanotechnologicznych i przemysłowych. Polimery te są zwykle otrzymywane w warunkach solwo- lub hydrotermalnych w rozpuszczalniku takim jak N,N-dimetyloformamid, który podczas ogrzewania ulega powolnemu rozkładowi  generując przy tym zasady zdolne do deprotonowania cząsteczek łącznika organicznego (liganda). Ligandy te z kolei reagują z solami metali tworząc trójwymiarowe sieci metaliczno-organiczne. W naszym laboratorium wykorzystujemy chemię supramolekularną do tworzenia nowego rodzaju materiałów porowatych o przewidywalnych właściwościach, takich jak selektywne wiązanie gości. Nasze podejście polega na przygotowaniu i scharakteryzowaniu architektury metalosupramolekularnej, a następnie przekształceniu jej w materiały szkieletowe za pomocą oddziaływań odwracalnych.

Najważniejsze publikacje:

1. Nature Chemistry, 2020, 12, 270-275 (IF = 23.19).
2. Nanoscale, 2020, 12, 4743-4750 (IF = 6.97).
3. Advanced Science, 2019, 6, 1900577 (IF = 15.80).
4. Chemical Science, 2019, 10, 1836-1843 (IF = 9.55).
5. Journal of Catalysis, 2019, 373, 139-146 (IF = 7.72).
6. Nature Communications, 2017, 8, 15109  (IF = 11.88).
7. Chemical Communications, 2017, 53, 9713-9716 (IF = 6.16).
8. Chemical Review, 2016, 116 (23), 14620–14674 (IF = 54.30).
9. Angew. Chem. Int. Ed., 2015, 54, 3988-3992 (IF = 12.25).
10. Chemical Society Review, 2014, 43, 1861 – 1872 (IF = 40.44).
11. Angew. Chem. Int. Ed., 2013, 52, 5749–5752 (IF = 12.25).
12. Chemical Science, 2012, 3, 2326-2329 (IF = 9.55).
13. Angew. Chem. Int. Ed., 2011, 50, 5725-5728 (IF = 12.25).
14. Small, 2011, 7, 342-350 (IF = 10.85).
15. Science, 2010, 328, 1115-1116 (IF = 41.06).